Legia Włoska
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
27 kwietnia 1800[1] |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| Wojny napoleońskie | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
Legia Włoska – polska formacja wojskowa w służbie francuskiej.
Powstała w 1800 roku na skutek połączenia wojsk 1. i 2 Legii. Początkowo miały ją tworzyć cztery bataliony piechoty, pułk jazdy i kompania artylerii konnej. Po przeprowadzonej w następnych miesiącach reorganizacji i uzupełnieniu stanów osobowych, 23 lipca 1800 roku liczyła 117 oficerów i 2564 żołnierzy.
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]Dowództwo Legii – dowódca Jan Henryk Dąbrowski
- I batalion – Szymon Białowiejski
- II batalion – Józef Chłopicki
- III batalion – Piotr Świderski
- IV batalion – Ignacy Stanisław Zawadzki
- V batalion – Ignacy Jasiński
- VI batalion – Tomasz Zagórski
- VII batalion – Kazimierz Małachowski
- batalion artylerii – Wincenty Aksamitowski
23 października utworzono dodatkowo batalion grenadierski, a Legia podzielona została na dwie brygady:
- 1 Brygada w składzie I, II, i III batalionu – dowódca (szef) brygady: Jan Strzałkowski[a]
- 2 Brygada w składzie IV, V,VI, VII batalion i batalion grenadierów[b] – dowódca (szef) brygady: Andrzej Karwowski
Chorągiew
[edytuj | edytuj kod]Chorągiew z wyobrażeniem koguta galijskiego, czapki frygijskiej i numeru z napisem: REPUBLIQUE FRANGAISE. Strefy pionowe: ciemnoniebieska, biała, czerwona. Wstążka przy numerach: biało–czerwona. Czapka frygijska czerwona. Kogut i gałązki w barwach naturalnych[2].
Opis sporządził Gembarzewski według rysunku Bolesława Starzeńskiego z Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie. Przy tym rysunku znajdowała się notatka, iż na odwrocie chorągwi był napis: "Legion Polonaise" i że chorągiew była ofiarowana Legii Polskiej we Włoszech w roku rewolucyjnym IX (1800/1801) przez pierwszego konsula, Napoleona Bonapartego[2]
Następnie chorągiew przeszła do 1 pułku piechoty Legii Nadwiślańskiej w korpusie Sucheta w Hiszpanii. W stanie całkowitego zniszczenia, tak że tylko strzępy pozostały przy drzewcu, została zwrócona Ministerium Wojny w dniu 26 marca 1812 roku[2].
Na jej miejsce pułk 1 piechoty Nadwiślańskiej otrzymał nową chorągiew[2].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ zastępowany przez Józefa Grabińskiego
- ↑ Dowódcą nowo utworzonego batalionu grenadierów, w skład którego wchodziły wydzielone kompanie grenadierskie I.–VII. batalionów, został Jan Konopka
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Bronisław Gembarzewski: Żołnierz polski. Ubiór, uzbrojenie i oporządzenie od wieku XI do roku 1960. T.3 od 1797 do 1814 roku. Warszawa: 1964.
- Legiony Polskie we Włoszech. [dostęp 2012-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-22)].